مدح و منقبت حضرت سجاد امام زین العابدین علیه‌السلام
سـلامٌ عــلـی آلِ طـاهـا و یـاسـیـن به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین رخش مصحف فاطمه، حُسن، قرآن پُر از«قدر» و«وَاللَّیل» و«وَالشَّمس» و«وَالتّین» درود الـهـی بـر آن خُـلـق نـیـکــو سلام محـمـّد بر آن خـوی شـیرین نمـاز از خـضوعـش به پرواز آید دعـا از نـفـس‌های او بـسـتـه آذین بـه سـجـاده‌اش آسـمـان آورد ســر به ذکـر دعـایش خـدا گـویـد آمـین سلام خدا بر خضوع و خشوعـش قیام و قعـود و رکوع و سجـودش درود خــداونــد حَــیّ جــلــیــلــش به قدر و کمال و جـمـال جـمیـلش عجب نیست در مسلخ عشق و ایثار اگر بـوسه بر دسـت آرد خـلـیـلش عجب نیست کز عرشۀ عرش اعلا طواف آرد از چـارسو جـبرئـیلش سلاطین غلامش، خواتین کـنیزش طـوایف مـریـدش، قـبایل دخـیـلش حَـجـَر شـاهـد عـزت و اقـتـدارش هـشـام بن عـبـد الـمـلـک‌ها ذلـیلش بسا تخت شاهی فـرو رفت در گل کـجـا حـاکـم گِـل شـود حـاکم دل؟ «هـشـام» اسـتـلام حـجـر تا نمـاید در آن ازدحــامِ خــلایـق نـشــایــد نه قـدری که از وی شود قدردانی نه کس بود تا کس بر او ره گشاید بـه نــاگــاه دیــدنــد آمــد جــوانـی که پیـوسـته او را حَجَـر می‌سـتاید گـشـودنـد حُجّـاج از چـار سو، ره که آن شـاهـدِ حُـسـن یـکـتـا بـیـاید یکی خواست تا سر به پایش گذارد یکی رفـت تا جان نـثـارش نـمـاید یکی گفت نامش چه باشد هـشاما ! حسد را نگر- گفت: نشناسم او را به ناگه «فرزدق» خـروشید در دم که: این است نجـل رسـول مُکَرّم! تو چون می‌کنی در مقامش تجاهل؟ من او را بِه از خویشتن می‌شناسم نـمـاز است بی او یـقـیـن بی نتیجه ثـواب است بی او خـطـای مـسـلّـم تـعـالـیـم اسـلام از اوسـت جـاری قـوانـین تـوحـیـد از اوست محـکـم چـراغـی‌سـت بـر قــلـۀ آفــریـنـش امـام است بر جـمـلـۀ خـلـق عـالـم سلام و رکوع و سجود است از او قـنوت و قـیام و قـعـود است از او امـامی‌ست کـو را اُمـَم می‌شـنـاسد کـریمی‌ست کو را کـرم می‌شناسد صفا، مروه، مسعی، حَجَر، حِجر، زمزم طواف و مطاف و حرم می‌شناسد بیـابـان مکـه، مـنا، خـیف، مشعـر سـماوات و لـوح و قـلـم می‌شناسد زمـین می‌شناسد، زمـان می‌شناسد عـرب می‌شـناسد، عجـم می‌شناسد یم و قطره و ماه و خورشید، او را بـه ذات الـهـی قــسـم مـی‌شـنـاسـد سـلام خـدا بر اَب و جَـدّ و مـامش مسلـمان بود هـر که دانـد امـامـش |